ÖZ

Bu çalışma, 2002 yılında geliştirilen İstatistikî Bölge Birimleri Sınıflandırması İBBS adlı sınıflandırma perspektifi çerçevesinde şekillendirilen, Türkiye’nin 2010’lardaki yerelleşme politikasını incelemekte; yeni teşvik sistemine temel oluşturan ve her bir bölgesel kalkınma ajansının bütçeden ne kadar pay alacağını belirleyen İllerin ve Bölgelerin Sosyo-Ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Araştırması’na SEGE-2011 odaklanmaktadır. Yerel kalkınma ajanslarının rapor ve bültenleri ile kentlerdeki yerel iş insanlarının tepkilerine ilişkin haberlerden yola çıkan araştırma, sosyo-ekonomik yerel/bölgesel kalkınma ile kentlere atfedilen yatırım potansiyelleri arasındaki ilişkileri sorunsallaştırmayı amaçlamaktadır. Söz konusu gelişmişlik kriterleri kentlerin ihtiyaçları ile yatırım potansiyelleri arasındaki bağı ne ölçüde gösterebilmektedir? SEGE araştırması ile kentler arasında kurulan hiyerarşi ile yatırım kararlarını nasıl yönlendirilmektedir? Stratejilerin amaçları, tanımlanmış ihtiyaçlara hitap etmekte midir? Bu çalışma, bu sorular etrafında 2012 yılında SEGE-2011 araştırmasına dayanılarak statüsü değiştirilen kentlere Rize, Trabzon, Kayseri, Konya, Elazığ, Kastamonu, Bayburt, Erzurum, Gümüşhane, Tunceli ve Çankırı statüsü değişen kentlerden bazılarıdır yoğunlaşmakta ve nitel bir analizle bu kentlere ilişkin yatırım kararlarındaki dönüşümü tartışmaktadır. bölgelendirmesinin son kertede yalnızca ekonomik değil politik süreçlerle de ilişkili olduğunu iddia etmektedir